O enxeñeiro tiña a rentes á moza e ó pé da rapaza, polo outro lado, estaba Lulú; os sitios de enfronte estaban ocupados polo profesor, Nené e a señora. Nené durmía axitado, tal vez o brigadier aparecía na soleira do seu sono facendo asubia-la tralla de boi e tintinea-la esposas. Era un neno non exactamente guapo: máis guapo era Lulú, indubidablemente: pero era extraordinario, abría unha dimensión de afectos, de pensamentos, de relacións, que o enxeñeiro Bianchi nunca considerara. Ollábao cun sentimento case de acoro, coma ó sentido da existencia que ata ese momento lle escapara.
