Dentro dunha terra milenaria coma a nosa, aínda queda algunha reserva antropolóxica de relativa pristinidade. Hoxe non críptica e aferrollada, senón contraposta, a trasmán da que máis coñecemos. Comarcas a recú do avance social, mais coa súa beleza irta, a súa vida semi-patriarcal, os seus invernos de coriscos e nevadas, congregadores da familia rústica arredor da chama do torgo nas lareiras.
