Pasara aquil verao e viñera un invemo que case atuou a toqueiriña de Grieih. Voltara outro verao e outras chuvias, e ao seguinte verao Grieih era un grilo vello, torpe e meio xordo. Estaban lonxanos os tempos en que -case carriola áptera- loitaba contra tecidas falanxes de formigas e vencía arañas e saltóns.
Agora ben sabía que lle ficaba pouco tempo de vida. Un dos seus fillos xa había tempo que lle disputara un ventre de femia. Grieih ía andando de vagariño, cos fémures entumecidos. Viu unha mantiña de serradela e diu en comela confiado e distraído. Mais a morte, en traxe verde de barbantesa, agachábase tras dil.
