Na obra dramática de Xesús Pisón pódense identificar dúas etapas. A primeira, iniciada en 1980, está composta por obras burlescas que se inscriben na tradición de escárnio e maldizer galega.
A partir de 1994, a súa escrita vira radicalmente cara a un estilo máis áspero e combativo, reflectindo a súa visión do poder como algo que emana tanto do exterior como da natureza humana, fixando o horror como característica da nosa especie.
Na escolma presente, seleccionada polo propio autor, inclúense: "CARTA A MARÍA CASARES", un prólogo que denuncia o maltrato ao teatro en Galiza; "Como Jekyll e Hyde", "A Vía Láctea" e "Tatuaxes", que abordan os aspectos destrutivos do amor; "Materna", que trata os conflitos entre nais e fillos; "animal VACÍO", un cántico desesperado nacido entre ruínas; "Ollos", sobre a alienación no “primeiro mundo”; e "Danza da mentira", onde emerxe a barbarie.
Dende os seus comezos literarios, Pisón abandona os medios tradicionais do teatro, sentindo que obstaculizan a súa expresión. Algúns críticos incluso consideran que moitos dos seus textos transcenden aos xéneros literarios tradicionais. Asumindo esta fractura, o autor busca provocar un cuestionamento do teatro convencional e promover a renovación dramatúrxica e escénica en Galiza.
-5%
-5%
-5%
