«Os recordos, que son moitos, van e veñen, sen que eu consiga colocalos. Nunca estoy seguro de que sucedeu antes ou despois, báilanme os nomes, as caras... É coma se o libro da miña vida alá se desfixese e me quedase nas mans unha presada de follas esparexidas que non dou ordenado de novo. Ás veces, mesmo, é coma se eses recordos non fosen meus... Nin sequera estou seguro de diferenciar o que son imaxinacións e o que son recordos.»
Somos o que recordamos. Pero a memoria non é un rexistro obxectivo e inalterable. Sabela intenta reconstruír unha historia, unha parte da súa historia, a través dos recordos de Fidel. Pero hai máis fíos que se van enguedellando nese proceso de recuperación, outras persoas, outras memorias. Porque tamén somos o que os demáis recordan de nós. E nesas memorias, propias e alleas, hay amor e cariño, e hay rancores e odios.
Por iso recordar non é inocuo.
Pero que non recorda, non vive.
