Chega a poética de Elisabeth Oliveira enfundada de palabras contra o silencio asoballante. Aquelas desprovistas de nomes atoparán nestas ninguén un acubillo, unha trincheira desde a que calcular onde poñer as bombas. Reduto para a vinganza, aquí ecoan séculos de violencia, memoria dunha identidade fragmentada e dócil, portadora dunha carga demasiado invisible para testemuñar o avance.
A medio camiño entre o pasado e a eternidade, asistimos a un devir muller que se esfarela mentres se constrúe, consciente de que o camiño é vasto, duro, tendente ao infinito. Démoslle paso a esta voz que abre sucos de auga no deserto e é capaz de adobar con vinagre a liberdade.
