Limiar de Manuel Rivas.
Gustaríame crear un personaxe da chamada novela negra coas mellores calidades do detective que acomete a súa pescuda co espírito dunha revolución, por limitada que sexa, nun tempo histórico de ausencia ou derrota da revolución. Esa revolución consiste, en primeiro lugar, en localizar o mal. O mal non é o espantallo tradicional que sinalan os cregos dende o púlpito ou os chiens de garde da comunicación ou a cultura ao servizo do que os nosos mestres librepensadores chamaban con tino as «tebras» ou a «reacción». ¶ Ese meu heroe tiña que ser un home con virtude nun tempo canalla, mais non unha virtude exhibida senón exercida. A de quen atende a súa misión como unha estraña obriga e avanza, malia o desacougo, contra a estupidez ambiental, estabelecendo conexións onde hai unha aparencia de caos, descubrindo as causalidades na aparencia casual, e, en definitiva, construíndo un relato, unha orde xusta, onde antes existía unha desorde inxusta. ¶ E o detective que a min me gustaría inventar, a quen coñecín sendo un mozo mestre de escola, valente e incorruptíbel, é este autor de Indecencias e corruptelas chamado Manuel Monge.
-10%
-10%
