Doce foron as divindades principais do Olimpo. Doce os apóstolos seguidores do profeta cristián. As tribos xudías, fundadas polos doce fillos de Xacob. Os signos do zodíaco, as notas que na escala musical representan a escala cromática. Os meses do noso calendario. Os flamíns, irmáns arvais que se consagraban a Dea Dia, a protectora da agricultura e das colleitas. Os cabaleiros do rei Artur. En suma, a perfección, a unidade e a orde cósmica adoitaba compilarse na ducia. Secasí, doce son os relatos que se deitan neste libro. No frío gules da noite é unha proposta narrativa en que a noite, a nosa noite fría —ergo embaladora e acolledora malia que que noite que na súa néboa inveterada nos esvae a entidade e a alegría das cousas— non nos quere remitir a ningunha enerxía cabaleiresca, senón que nos retrata, a nós propias, segundo o gules das menarcas que, no proceso de redignificación e ennobrecemento, todo home leva a través do feito da súa procedencia uterina. Nun feixe articulado en doce tempos, todos recuperados dunha tradición familiar dinamicamente expresiva, onde a muller soborda a pretendida pegada masculina que, no entanto, nunca é tal.
-10%
-10%
-10%
-10%
-10%
